Koreacrisis: Oost- en West-Korea luiden alarmbel

ULCHIN/ INCH’ON – Noord- en Zuid-Korea hebben er al een lange conflictgeschiedenis opzitten, maar de laatste jaren schijnen de gewelddadige incidenten steeds verder uit de hand te lopen. Oost- en West-Korea, de vredelievende buren van de militaire grootmachten, dreigen daar steeds meer het slachtoffer van te worden.

Het rommelt al een tijdje op het Koreaanse schiereiland. Vorig jaar werd een Zuid-Koreaanse onderzeeër getorpedeerd door het Noorden, waardoor 46 Zuid-Koreaanse matrozen om het leven kwamen.  En deze week nog was er internationale opschudding toen Noord-Korea een grootscheepse raketaanval op het Zuiden lanceerde.  De feiten spreken voor zich: Noord- en Zuid-Korea zijn verwikkeld in een langdurig en complex conflict. Maar hoe zit het eigenlijk met Oost- en West-Korea?

Ook in deze atlas ontbreken Oost- en West-Korea.

 

Het lijkt een onbegrijpelijk hiaat in pers en geografie, maar vreemd genoeg wordt er zelden met een woord gerept over deze landen, die nochtans eveneens dagelijks hinder ondervinden van het aanslepende militaire conflict tussen hun buren. Voor wie de basiskennis inzake de vier windstreken beheerst, zou het nochtans zonneklaar moeten zijn  dat er ook een Oost en een West moeten bestaan.  Beide naties halen minder vaak de internationale pers dan hun Noordelijke en Zuidelijke tegenhangers, omdat ze het bijzonder goed met elkaar kunnen vinden. Maar dat verklaart het probleem slechts voor een klein deel.  Waarom Oost en West ook in atlassen en op landkaarten consequent over het hoofd worden gezien, is een vraagstuk waarover geografen, cartografen, wetenschappers en  filosofen zich al decennialang vruchteloos het hoofd breken. Wij vroegen de mening van een specialist ter zake: Eric Beuckeleers (49) doceert geografie aan de Vrije Universiteit van Brussel en is tevens een eminent Koreakenner. Hij onderzoekt het probleem al sinds zijn studententijd, en kwam vorig jaar tot een merkwaardige ontdekking.

BEUCKELEERS: “Het is inderdaad een erg moeilijke kwestie.  Oost- en West-Korea bestaan, maar worden door quasi heel de wereld over het hoofd gezien.  Om het probleem van nabij te onderzoeken, ben ik vorig jaar met twee assistenten naar Korea afgereisd.  Onze expeditie begon in Seoel.  Vanaf daar hebben we geprobeerd om in een zo recht mogelijke lijn richting Oost-Korea te reizen. Door middel van een kompas uiteraard, want op een landkaart zal je Oost-Korea niet gemakkelijk terugvinden (lacht).  Na 42 dagen werd ons geduld beloond, en kwamen we aan in Ulchin, een vissersdorpje aan de Japanse Zee.  Quod erat demonstrandum: oostelijker in Korea kàn je gewoon niet gaan, ergo, dit IS Oost-Korea!  Daarna hebben we hetzelfde gedaan, maar dan in westelijke richting: eerst trokken we opnieuw naar het basiskamp in Seoel, en van daaruit ging het  in een zo recht mogelijke lijn naar het Westen. En opnieuw werden mijn vermoedens bevestigd: na amper 12 dagen expeditie stootten we op Inch’on, vreemd genoeg opnieuw een vissersdorp, dit keer aan de Gele Zee.  Op die manier heb ik dus eindelijk empirisch kunnen aantonen dat Oost- en West-Korea wel degelijk bestaan.”

De ontdekking leverde voor prof. Beuckeleers niet het verhoopte resultaat: de verwachte internationale erkenning van Oost- en West-Korea blijft vooralsnog uit.  Bovendien blijft het gegeven zeer zwaar drukken op de getroffen bevolkingsgebieden, die zich stilaan mogen gaan omschrijven als ‘vergeten volkeren’.

BEUCKELEERS: “Wereldwijd dringt de draagwijdte van mijn ontdekking slechts tergend langzaam door, en vaak word ik ook gewoonweg tegengewerkt.  Zo valt mijn vraag om atlassen en landkaarten te herdrukken consequent in dovemansoren, ik vermoed vanwege de kostprijs.  En voor de lokale bevolking is het nog erger: niet alleen woedt er in hun land een bittere oorlog, ze worden door de overheid ook beschouwd als niet-bestaande schaduwburgers.  De Oost- en West-Koreanen die we tijdens onze expeditie hebben kunnen observeren, leven noodgedwongen dan ook in zeer barre omstandigheden.  Meestal moeten ze een bestaan zien op te bouwen rond jacht en visvangst; ook het alcoholisme tiert er welig.  De mensen daar zijn, terecht, vaak erg verbitterd omdat ze voor de rest van de wereld simpelweg niet lijken te bestaan.  Ik had gehoopt dat mijn bewijs een eye-opener zou zijn geweest voor de wereld, maar dat is het voorlopig nog niet geworden… Kennis over de vier windstreken is blijkbaar gaan behoren tot iets uit het verleden, en dat stemt me soms droef…”

 

Laat een reactie achter